این شبا که دلا دربه دره این شبا که گدا پشت دره

این شبا که دلا دربه دره

این شبا که گدا پشت دره

کی من و غیر از امام رضا

از نجف کاظمینت می بره

نگات برای دنیا بسه

کسی که بی توئه بی کسه

پدر امام رضا باب الحوائج

سحر امام رضا باب الحوائج

یا من اسمه دوا

دخیل بسته فلک بر ضریح زنجیرش

دخیل بسته فلک بر ضریح زنجیرش

نماز گریه کند  با نوای تکبیرش

شکسته ساقه ی او  آیه ای مقطعه بود

که هیچ سوره نیاورد ، تاب تفسیرش

طائر قدسم و بسته در زنجیر بیداد

طائر قدسم و بسته در زنجیر بیداد

سوره ی نورم و گوشه ی زندان بغداد

اشک چشمم ستاره ی شب من

ذکر خلصنی یارب بر لب من

سیدی   سیدی    موسی ابن جعفر

در این زندان که ره بسته است پرواز صدایم را

در این زندان که ره بسته است پرواز صدایم را
نمی بینم کسی را جز خودم را و خدایم را
سرم را می گذارم روی زانوهای لرزانم
یکایک می شمارم غصه های زخمهایم را

بیهوده قفس را مگشایید پری نیست

بیهوده قفس را مگشایید پری نیست 
جز مُشتِ پری گوشه ی زندان اثری نیست
در دل اثر از شادی و امّید مجویید 
از شاخه ی بشکسته ی امّید ثمری نیست

رخیز ای جوان سر خود بر زمین مکش

عزیز الله

برخیز ای جوان سر خود بر زمین مکش 

تو زخم دیده ای پر خود بر زمین مکش

ای مادری تر از همه کم دست و پا بزن 

پهلو شبیه مادر خود بر زمین مکش 

مدح امام موسی کاظم(ع)

هر که یک دفعه سر این سفره مهمان می شود

 

مور هم باشد اگر روزی سلیمان می شود

 

سر به زیر انداختن ذاتش توسل کردن است

 

دردها در این حرم ناگفته درمان می شود