بیهوده قفس را مگشایید پری نیست

بیهوده قفس را مگشایید پری نیست 
جز مُشتِ پری گوشه ی زندان اثری نیست
در دل اثر از شادی و امّید مجویید 
از شاخه ی بشکسته ی امّید ثمری نیست

گفتم به صبا دردِ دل خویش بگویم 
امّا به سیه چال ، صبا را گذری نیست
گیرم که صبا را گذر افتاد ، چه گویم؟ 
دیگر ز من و دردِ دل من خبری نیست
امّید رهایی چو از این بند محال است 
ناچار بجز مرگ، نجاتِ دگری نیست
ای مرگ کجایی که به دیدار من آیی 
در سینه دگر جز نفس مختصری نیست
تا بال و پری بود قفس را نگشودند 
امروز گشودند قفس را که پری نیست
زندان صبر بود و هوای رضای او
شوقش کشیده بود به خلوت سرای او 
زندان نبود،چاه پر ازکینه بود و بس
زنده به گور کردن آیئنه بود و بس
زندان نبود یک قفس زیر خاک بود
هر کس نفس نداشت در آنجا هلاک بود
زندان نبود ، کرب و بلای دوباره بود 
یک قتلگاه مخفی پر استعاره بود
زندان نبود یوسف در بین چاه بود
زندان نبود گودی یک قتلگاه بود
زنجیر بود و آینه بود و نگاه بود 
تصویر هر چه بود،کبود و سیاه بود 
زنجیر را به گردن آیینه بسته اند
صحن و سرای آینه را هم شکسته اند
امید دل
در دل خاکم و امّید نجاتی دارم
در دل امید و به لبها صلواتی دارم
مرگ،همسایه ی دیوار به دیوار من است
منم آن زنده که هر شب سکراتی دارم
هشت معصوم عیان شد زمصیبات تنم
از شهیدان خداوند صفاتی دارم
منم آن نخله ی در خاک که بر خوردن آب
جاری از دیده ی خود نهر فراتی دارم
ساقم از کوتهی تخته به رسوایی رفت
ورنه بشکسته ستون فقراتی دارم
کفن آوردن این قوم عذابی دگر است
اندر این هفت کفن تازه نکاتی دارم
سروده محمد سهرابی