دخیل بسته فلک بر ضریح زنجیرش

دخیل بسته فلک بر ضریح زنجیرش

نماز گریه کند  با نوای تکبیرش

شکسته ساقه ی او  آیه ای مقطعه بود

که هیچ سوره نیاورد ، تاب تفسیرش

چگونه حلقه ی آهن گرفت حلقش را

چرا به گوشه ی زندان ؟  چه بود تقصیرش ؟

چگونه زهر هلاهل ، به زخمه ی الماس

به نازنین جگرش ، مینوشت تقدیرش

به روی تخته ی در میبرند دریا را

قلم به شرم در آمد ، ز شرح تصویرش

عجب که حامل عرش است دوش چار غلام

زبان گشوده حقیری برای تحقیرش

شبیه جد خودش روی خاک پرپر شد

شبیه جد خودش زنده مانده تاثیرش

میثم مومنی نژاد