شعر عرفات

لبیک که در دل عرفات است و منایم

      لبیک که از خویش نمودند جدایم

      لبیک که سر تا به قدم محو خدایم

      لبیک که امروز ندانم به کجای

      پرواز کنان زین قفس جسم ضعیفم

      گه در جبل الرحمه و گه مسجد خیفم

      آن وادی سوزنده که دل راهسپارش

      پیداست دو صد باغ گل از هر سرخارش

      دارند همه رنگ خدائی زعبارش

      هر کس به زبانی شده همصحبت یارش

      قومی به مناجات و گروهی به دعایند

      از خویش سفر کرده در آغوش خدایند

      این جا عرفات است و یا روح من آن جاست

      هم شده آتشکده هم دیده دو دریاست

      پای جبل الرّحمه یکی زمزمه بر پاست

      این زمزمه فریاد دل یوسف زهراست

      این سوز حسین است که خود بحر نجات است

      می سوزد و مشغول دعای عرفات است

      دیشب چه شبی و چه مبارک سحری بود

      ما غافل و در وادی مشعر خبری بود

      در محفل حجاج صفای دگری بود

      اشک شب و حال خوش و سوز جگری بود

      هر سوخته دل تا به سحر تاب و تبی داشت

      اما نتوان گفت که مهدی چه شبی داشت

      ای مشعریان دوش به مشعر که رسیدید

      آیا اثر از گمشدهۀ شیعه ندیدید؟

      آیاد دل شب نالۀ مهدی نشنیدید

      آیا زگلستان رخش لاله نچیدید؟

      آن گمشده مه تا به سحر شمع شما بود

      دیشب پسر فاطمه در جمع شما بود

      امروز به هر خیمه بگردید و بجوئید

      گرد گنه از آینۀ دیده بشوئید

      در داخل هر خیمه بگردید و بجوئید

      یابن الحسن از سوز دل خسته بگوئید

      شاید به منی چهرۀ دلدار ببینید

      از یار بخواهید رخ یار ببینید

      امروز که حجاج به صحرای منایند

      از خویش جدایند و در آغوش خدایند

      لب بسته سراپا همه سرگرم دعایند

      در ذکر خدا با نفس روح فزایند

      کردند پر از زمزمه و ناله منی را

      یک قافله بگرفته ره کرب و بلا را